So far so good

Henüz sadece 9 ay olmak üzere, ve bu henüz sadece 9 ayda bile kendin hakkında, bebekler hakkında, eşin, ilişkiler, saygı, sevgi, özveri hakkında o kadar öğreniyorsun, gelişiyorsun, sınırlarını zorluyorsun ama ertesi sabah hiçbir şey olmamış gibi başa sarıyorsun ki sonunda
 dönüşüyorsun, büyüyorsun--beni Alya ile oynarken gören biri bu son söylediğime şahit arar gerçi, büyüyor muyum, geri mi gidiyorum yaşça, belli değil :)

Daha az şeye/kişiye kızmaya başlıyorsun. Zaman altın değerinde görünüyor gözüne. Sadece tuvaletini istediğin zaman istediğin süre boyunca yapabilmek bile büyük bir özgürlük gibi görünüyor gözüne.
Dünyanın tüm sabahlarına bebeğin ile birlikte, bebeğinin kokusunu duyarak uyanmak istiyorsun--ve nolur biraz daha uyusak diye uyanıyorsun her yeni güne :) ama sonra koşa koşa eve dönmek istiyorsun, her yeni gün.
Doğan her yeni gün heyecanla bekliyorsun bugün ne değişim gösterecek diye, ve her değişime nobel ödülü kazanmış olsa göstereceğine yakın devasa bir coşku ile karşılık veriyorsun, içten gelen en doğal halinle.

Yenilmiş, becerememiş, bozulmuş, hayalkırıklığı sarmış her yanını hissettiğin olmuyor mu, oluyor. Bağırıp çağırıp oralığı yıkasın gelmiyor mu, geliyor, hatta tutamadığın miktarda etrafa zarar verdiğin bile görülebilir.Şehre gelen ve gidemediğin her güzel konser/sinema/tiyatro/partide aklın kalmıyor mu, 
kalıyor deli gibi.
Ama 2 saat/uyku sonrası bebeğini kucağına aldığın anda hiç yaşanmamışçasına/istememişçesine başa sarıyorsun. İşte bu yüzden sen dönüşüyorsun. Daha iyi ya da kötü değil ama başka birine, dönüşüyorsun.

illustration:EinBierBitte