Pazartesi, Ekim 07, 2013

3 sene 7 ay sonra gelen itiraf

29'uma bastığım senenin 2. ayında hamile olduğumu öğrendim. aklımda yoktu, daha kendim çocuktum. tam alışmaya başlamışken 3 olma fikrine, tekrar 2'ye düştük 2. ayında hamileliğimin, birden, geldiği gibi süpriz bir şekilde gitmişti bebeğim--daha da fenası gitmedi kendi, büzüldü bir kenara ufaklık, ufacık kaldı. tekrar tekrar bakmasını istedim doktordan, bir yanlışlık olmalıydı, belki tekrar baksa görecekti, bir umut.. çok soğukkanlıydı doktorum, hemen oracıkta karar verildi, ve bir kadınlık kabusuna dönüştü süpriz hamilelik: kürtaj olmam gerekiyordu. o zamana kadar içime işlenen efsane "kürtaj olursan çocuğun olmaz" korkusu kalbimi öyle bir eziyordu ki..  çok çabuk olmuştu herşey. bir anda ameliyathanede buldum kendimi, buz gibi, hala bir yanlışlık olabileceği hissiyle doluydum.. "nazlı hanım geriye doğru sayıyorum, 3,2... " derin bir uykuya yattım. 2 ay içinde birden hayatım tepetaklak olmuş gibi hissediyordum. içimde kocaman bir kara delik açılmıştı sanki. en kötüsü de garip bir utanç hissediyordum, kimseye ama hiç kimseye söyleyemediğim..

o günden sonra çocuk sahibi olmak tek istegim haline geldi. baska bir sey dusunemez oldum, ota boka gözüm dolar oldu. arada bir bekleme süresi gerekliymiş kürtajdan sonra, 5-6 ay gibi, 5 ay bu kadar ağır geçer miymiş, geçermiş bilemezsiniz. diken üstünde oturmak diye bir şey varmış gerçekten, insan diken üstünde 5 ay oturur muymuş otururmuş meğer. 5 ay geçti, ve aldık alya'nın anne rahmindeyken hayata güçlü tutunuşunun haberini. kıpırdamadık hiç bir yere, tam 9 ay, en fazla arabayla işe gittim geldim, her doktor randevusunda kalbim yerinden fırlayacak gibi olurdu, alya karnımda hareket etsin diye dünyada en çok sevdiğim şeylerden biri olan çikolatayı hayatımda hiç bu kadar vazife niyetiyle yediğimi hatırlamıyorum. ilk hareketlerini hissedene kadar kalp atışlarını duyabileceğimiz bir alet bile aldık, 1 ay bekleyemeyecektik, her akşam ritüel gibi dinliyorduk bebeğimin içimdeki varlığını.

ve sonunda aldım kucağıma alyamı, dünyanın en yumuşak dünyanın en muhteşem minik varlığını. hayatta hiç bir şeyin beni bir daha üzemeyeceği kadar güçlü hissediyordum hayata karşı o an. sonra hastaneden eve döndük. varan 1. emziremedim. memeyi ellemeyen kalmadı afedersiniz "yok öyle değil böyle tutacak bebek, hayır hayır sen bilmiyorsun öyle değil şöyle.." herkes birbirinden iyi bilir hale geldi. bir süre evren uyanıp memeyi "tutturup" bebeğe geri uyuyordu. rezalet. dünyanın en beceriksiz annesi gibi hissediyordum. allahım ne olur 1 kere daha emzireyim diyordum, son 1 kez daha. memenin biri öyle kötü yara olmuştu ki sırtım acıyordu emzirirken, hangi sinir etkilendiyse. ve o meme 1 ay sonunda tükendi. ve ben alyayı tek memeyle 2,5 yaşına kadar emzirdim. nolur 1 sefer daha emzirebileyim diye yalvardığım, nefesimi tuttuğum günlerde, söz verdim kendime emzirme hakkında tek kelime etmeyeceğime dair, ta ki bitene kadar. bugünlere kadar. emzirme haftasının bu son gününe kısmetmiş :)

uzun bir süredir aslında bu 2 travmanın etkisinden kurtuldum tabi ama beni böylesine etkilerken yine bu şekilde etkileneniz varsa bilin istedim ki bitiyor geçiyor, ve sandığınız gibi sadece sizin başınıza gelmiyor. ve bence annelik, çocuk büyütme filan değil zor olan, hamilelik, ve hemen ertesindeki lohusalık dünyanın en zor şeylerinden biri. şimdi de ne zaman hayat zorlasa beni bu günleri düşünüyorum, ve aslında her saçma şeye moralimizi bozacak lüksümüzün olmadığını hatırlamam gerekiyor, ve binlerce kez sükrediyorum.

26 yorum:

  1. Bende emziremeyenlerdenim :(
    ve lohusalık yüzünden bugün tv de izlediğim her "yeni doğan enaz 6 ay anne sütü almalı" diyenlere çoook gıcık oluyorum.
    Geçti Nazlıcım. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Emrecim, emzirmeye özendirmeye çalışıyorlar anlıyorum ama kesinlikle bu kadar olmazsa olmaz gibi davranılmamalı bu konuda kesinlikle katılıyorum, emziren var emziremeyen istese de :( ama dediğin gibi bak geçiyor, senin kız da kocaman oldu çok şükür sağlıklı, ne var yani emziremediysen :)

      Sil
    2. aynı yaşta aynı şeyleri yaşamışız canım, bende 29 yaşında 6 haftalıktı, daha yeni öğrenmiştim (seninki gibi süpriz olmuştu) ki birkaç gün sonra düşük oldu maalesef ve bende senin gibi hep ne zaman hamile kalacağım diye bunalıma girdim o günden sonra :( şimdi tabi anlatması kolay ama hamilelik nasıl tedirgin geçti sen anlatmışsın, mümkün olsa eve ultrason cihazı alacaktık :)

      Sil
    3. aynen işte, aslında bir sürü kadın yaşıyor aynı olmasa bile benzer şeyleri, yaşayan biliyor ne bunalım bir durum, ama aslında belki daha rahat geçebilir bu süreç, paylaşırsak..

      Sil
  2. zordur illa ki, Allah yaşatmasın, Ama şimdi Alya var annesi , o zeytin gözlerle bakan :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tabi aynenn öyle, amin aminn kimse yaşamasın, yaşarsa da travmaya dönüşmesin dilerim :)

      Sil
  3. canım ilk meleğin için çok üzüldüm.. hayırlısı böyleymiş.. ama sana dünya tatlısı alyayı göndermiş peşinden.. çocuk sahibi olmanın hamileliğide içine 9+3 ayı gerçekten zor.. önce vucuduna alışıyorsun, hormon değişikliklerine uyum sağlamaya çalışıyorsun.. sonra ay nasıl olacak, nasıl doğacak stresini yaşıyorsun.. sonunda kavuşuyorsun hoppp bir emzirme gerginliği ki ben çok az kadının ilk başlarda sorunsuz emzirdiğine şahit oldum.. ama hepsi geçiyor. doğumdan en fazla 3 ay sonra herşey normale dönüyor.. benim kuzum 8.ayının sonunda reddetti emmeyi.. çok uğraştım ama başarılı olamadım.. kısmeti o kadarmış dedim.. allah sağlık versin de onlara gerisi boş.. öpüyorum o güzel suratı..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. çok teşekkür ederim:) aynen dediğin gibi tabi, hayırlısı diyorsun oturuyorsun günün sonunda, travmayı atlatabilmek önemli, hatta hiç travma haline girmemek mümkünse :) çok haklısın aynen herkesin bir emzirme hikayesi var. 8 ay yine çok iyi, bebeğin kendi bırakması bence en güzel bırakma şekli :) aminnnn :)

      Sil
  4. Çocuk sahibi olmanın en kötü yanı kesinlikle lohusalık. Ne anneliğimden birşey anladım ne de zevk alabildim. Keşke o dönemlere geri dönüp çocuğumu doya doya öpüp koklasaymışım. Ben de emziremedim. Doğurduğumun 25.gününde apar topar hastaneye kaldırılıp apandist ameliyatı olunca sütüm bozuldu sonrasında da bitti zaten. Emzirme problemi anneyi daha çok depresyona sokuyor sanırsam. Hatta bir gün arkadaşıma "kendimi sevmesem kendimi balkondan atardım" dedim. Neyse ki geçti o günler. Hayata getirdiğim mucizemle şimdi gurur duyuyorum ve her anını doya doya yaşıyorum. Ah bir de dadı sorunumuz çözülse....

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yaa üzüldüm çok, maalesef zor geçiyor işte öyle ya da böyle, ama en etkili olan şu emzirme kısmı, çok üzerinde durmaya başladılar illa 6 ay anne sütü diye de bence ondan, olmayınca da pek güzel sağlıklı yetişiyor işte çocuklar.. bence hiç bir zaman geç değil, sizinki de hala küçük, öpüp koklama yaşında :) diyorlar ki 5 yaşına kadar öp öpedilğin kadar, sonra öptürmüyormuş :)

      Sil
  5. Bencede en zoru lohusalık..Tuhaf bir depresyon haliydi benimki...

    Ama neyseki geçti gitti...

    Çok tatlısın Alyaa ve annesi de tabiiiii:))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ahh Özlemcim, aynen öyle geçti bitti neyse ki :) Siz de çok tatlısınız ana-kız :) öpeirm kocaman

      Sil
  6. Merhaba, yaşadığınız duyguları yaklaşık 5 ay önce yaşayan biri olarak çok iyi anlıyorum..... içimde yaşadığım duyguları anlatamam. Kürtaj sonrası ağladığımda " narkozdan" diyorlardı. Oysaki ben narkozdan ağlamıyordum içimden giden yavruma ağlıyordum......
    Şimdi 4,5 aylık hamileyim ve o günleri düşündüğümde bugünlere şükrediyorum. Yaşamam gerekiyormuş yaşadım ve bitti diyorum kendime.
    Kızınızla sağlıklı nice yıllarınıza.
    Sevgiler, iyi akşamlar.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ahh evet işte Gülşah, bak yine hamilesin çook sevindim :) Ben de kürtajı ilk öğrendiğim gün boyunca ağlamaktan içimi o kadar boşaltmıştım ki bir daha hiç ağlayamadım.. Allah tamamına erdirsin dilerim, tadını çıkarın hamileliğin :)

      Sil
    2. Amin ve teşekkürler. :)

      Sil
  7. düşük tehlikemde bahsetmiştin bana
    canım yanmıştı ama daha sonra ki hediyen minik Alya mız..Allah sana dünyanın en güzel kızını vermiş bak:)
    şimdi 2 Alyamız olcak:)nasipse tabi..sizi çok seviyorum

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. çok heyecanlıyımm ben de, alya masal da geliyor az kaldıı :)

      Sil
  8. Canım benim zaman ne güzel bir ilaç di mi! Hep güzel günlerimiz olsun inşallah..

    YanıtlaSil
  9. canım o kadar cok kı etrafımda cok haklısın zor gecıyor ve zor alsıılıyor allahım he rısteyene ıstedıgı zaman nasıp etsın...emzırme konusunda ıse cok haklısın bende nasıl takıntılıydım neler yaptım bır bılsen..sımdı kı aklım olsa o kadar hırpalanmazdım...kocaman sevgıler hzuur dolu gunler canım

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aynen Yasemincim, ilk çocuk olunca insan bir hevesli oluyor, inanırım neler yaptığına, ben de neler yaptm :)) sağlıklı olsunlar da tek derdimiz o zaten... çok öpüyorum ben de :)

      Sil
  10. Yazıyı okuyunca içime bir acı çöktü. Sonra yorumları okudum. ne çok kişi, ne benzer şeyler yaşamış O kötü hissi silkeleyip kovdum içimden. Boş gebelik yüzünden ben de küçük çplı bir travma yaşadım ama geçti bitti. Şimdi beni her gün gülümseten dünya tatlısı, tombik bir oğlum var. Emzirmek benim en çok heves ettiğim şeydi. Ama kimse bana bu kadar korkunç olacağını söylememişti. Daha hastanedeki ikinci günde başladı yaralar. İlk 2,5-3 ayımı zehir etti. Çok mücadele ettim. Hem acıyla, hem ordan burdan konuşup inanın canını sıkan insanlarla. Çok inatlaştım. Bir an mutluyken, bir an sonra içime saplanan acıyla "Tamam, bu son, daha da emzirmem! 6 ay dayanamam ben buna!" dediğim çok oldu. Sütüm bitecek sandım. Yine birileri bir şeyler deyip can sıkmaya devam etti. "Sütün geliyor mu? bu çocuk aç. Doymuyor..." onlar öyle dedikçe zaten yamulmuş olan psikoloji daha da bozuldu.
    Sonunda ne oldu? Bırakmadım. Hayatımın en inatçı devresini yaşadım sanırım. Bebeğim de bana yardım etti. O da pes etmedi. 6 ay geçti, süt bitmedi 8 ay'ı devirdik. Tayga hâlâ iştahla sütünü içiyor. O lıkır lıkır yutkunma sesi yok mu? dünyaya bedel. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İyi ki silkeleyip kovmuşsunuz Banu o hissi ben de kovdum, bir daha geri gelmiyor, herkes de kovsun istiyorum :) Bence de çok zor emzirme dönemi, o ilk aylar, hem bebek hem anne alışana kadar geçen dönem, ama iyi ki sabretmişsiniz, iyi ki de dinlememişsiniz kimseyi. O zaman yazın görüştüğümüzde o zor günlerdi öyle mi, harika görünüyordunuz, bence Tayga da çook tatlıydı ve gayet tombişti o sırada bile:)

      Bdk ailesine kocaman sevgilerimle,

      Sil
  11. Canım bilmiyordum, her iste bir hayır vardır. Allah bir meleği aldı, dünyalar tatlısı Alya'yı nasip etti size.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aynen öyle Şivecim, tabi şimdi Alya olduğu için bu şekilde düşünebiliyoruz, sabır herhalde en büyük nimet böyle zamanlarda..

      Sil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...