çalışan anne sendromu

İşe başlayalı bugun 1 ay oldu, ve sabahtan öğlene kadar yarım gitmeme rağmen hala alışabilmiş/sindirebilmiş değilim bu dünyada herşeyden çok sevdiğim bebeğimi bir yabancıya bırakma fikrine. Hiç alışabilicem mi acaba? alışmalı mıyım acaba?

5. aydan itibaren "bye bye" oyunu oynadık Alya ile, şöyle ki: bye bye yapıp ortadan kayboluyorsunuz, sonra gitgide araları açılan sürelerde heyecanla dönüyosunuz yanına, Alya'nın sevinci yüzünde binbir gülücüğe dönüşüyor her seferinde. Bu sayede Alya sabahları da ben evden çıkarken de biliyo ki anne tekrar geri gelicek ve oyun sanıyor gidisimi, gülüyor! Gülsem mi ağlasam mı..

Ne hamilelik ne uykusuzluk ne ağlamalar.. bence bebeğin en zor kısmı onu bırakıp işe dönüp dönmeme, bakıcı ananeye/babaneye bırakıp bırakmama kararı. Depresyonları maksimum 2 gün süren biri olarak hayatımda hiç bu kadar zorlandığımı/yıprandığımı ve bir konuyu ağzıma bu kadar uzun süre sakız yaptığımı hatırlamıyorum.. seçimler, değil mi!?