Keep Calm and Go to...

Sabaha karşı 1.55 saat. Minik minik parça parça bavullarımız hazır. Uçağımız sabah 8'de. 5'te evden çıkacak olmamız gerektiği için uyuyup uyumamak konusunda kararsızım. Sonunda geldi sayıkladığım gün. Gelmeyecek sanmaya başlamıştım, bitmeyecek gibiydi Aralık'ta kendini belli eden ve Ocak ayında tavan yapan iş yerimdeki stres, belirsizlik, karmaşa, huzursuzluk, kızgınlık, hayal kırıklığı. Tek güzel yanı --bilmiyor musunuz tam bir polyanayım ben, güzel yanını bulmasam olmazz-- başımı dayadığım, ağladığım, yeri geldiğinde her türlü yardıma hazır dostlarım olduğunu, ve her koşulda yanımda yer aldıklarını gördüm, bu beni ne kadar güçlendirdi kelimelerle anlatamam. Ne kadar fark yaratıyor insan hayatında böyle dostlara sahip olmak, ne kadar büyük bir şans. Bir de dualarıyla beni şansa bulayan anneciğim var ki o işte en yakın dostum.

Bir yazımda yorum bırakmıştı biriniz:

"blog dünyasında sanki herkes hep mutlu, herşey harika, her yer güllük gülistanlık, nasıl oluyor bu" diye.

 Siz ne dersiniz bilmiyorum ama kendi adıma konuşacak olursam, hiç de öyle değil. Sürekli iniş çıkış halindeyiz. Üstelik ben Alya'yı kucağıma ilk aldığım an dünyada beni bir daha hiç bir şey üzemeyecek gibi hissetmiştim. Gel gör ki hayat binbir türlü insanla dolu, yine üzülüyorum, kızıyorum, en çok da hayal kırıklığı koyuyor. Ama burası, sizlerle olan diyalogum benim için "wonderland" gibi. Adımımı attığım andan itibaren her şey siliniyor bir süreliğine. Terapi gibi. İş dönüşü eve yorgun argın geldiğimde Alya'yı gördüğüm an sıfırlanmam, tekrar enerji yüklenmem gibi...

Neyse ki şimdi tüm bu karmaşayı ve duygu yoğunluğunu geride bırakmak suretiyle takılıyoruz Amsterdam'da toplantısı olan kocanın peşine Alya ile. Tam da zamanında. Tam da bugün. Yaşasın iş gezileri, özellikle Amsterdam'da olanlar :)

Haftaya görüşmek üzere!

Keep Calm and Don't Worry Be Happy!