Annem:100. kayıt sana!

Geçenlerde annem blogumu okudu. İlk defa. Baştan sona. Ne yaparsam yapayım her zaman destekleyen, kendini sürekli geliştiren, ailemizin neşe ve huzur kaynağı, en büyük dayanağım hayatta...

"Eyvah anneme benzemeye başladım" sendromu vardır ya, benim hiç bir zaman olmadı. Hep anneme benzemekten gurur duydum, inşallah annem gibi sakin ve mutlu olurum dedim hayatta, ama annemin aslında içinde fırtınalar bile kopsa bize yansıtmadığını anımsayarak. Zaman geçtikçe daha çok annemden alıntılar yapmaya başladım, daha sık "-annem hep der ki..." diye başladım cümlelerime..

Annem bir ev-hanımı ve iyi ki de öyle, okul dönüşlerimdeki sıccacık çay-bisküvi saatlerimiz ona dair en güzel anılarımdan... Şuan benim yaşadığım anne-iş kadını kimlik bunalımım da bundan kaynaklanıyor zaten. Çalışan bir annenin kızına çalışmak nasıl doğal geliyorsa bana da o kadar anormal geliyor minicik yavrucağı evde bir yabancıyla bırakma fikri. Şuanki koşullarda binlerce kez minnettarım annem ve babam her allahın günü sıcak yataklarından çıkarak Alya'mın yanında alıyorlar soluğu.
Anne olduktan sonra daha bir fazla düşünmeye başladım annemi, anneliği, kendimi sonra tekrar annemi. Henüz 1 senesi dolmuş bu tazecik rolümde daha fazla anmaya, hak vermeye, her zamankinden çok ihtiyaç duymaya başladım anneme. Annem diyor ki "Bir çocuğun annesine ihtiyacı hiç bitmiyor ki..."

Annem, seni çok seviyorum, iyi ki benim annem olmuşsun.

Foto: Annemle babamın evliliklerinin 30. yıldönümlerinden. Sanırım en mutlu fotoğraflarından biri annemin. Babamsa ayrı bir yazı konusu :)