ilk kez "anne" dediğinde, bir de "seni çok seviyorum annecim" dediğinde Alya, içimde tarifi imkansız duygular kabarmıştı, daha önce hiç tatmadığım. kelimelere sığdıramayacağım.
ve bu tatilde bir yenisi daha eklendi bu ikiliye:
arabadayız, uzun yolda, ara vermişiz, tam da hatırlayamadığım bir sebeple havada bir gerginlik var, ve ben bilinçsiz bir şekilde "ufff" sesi vermişim dışarıya. farkında değilim. bizimki arkadan o incecik, o en yumuşak en tatlı sesiyle o kadar doğal bir şekilde sordu ki:
"anne, neden üzgünsün?"
o anda kalbimin içine doğru sıcacık bir şey aktı, gerçekten ve herşey silindi gitti. ne gerginlik kaldı ne başka bir şey. hani insanın en çok ve belki çoğu zaman tek annesidir ya bir şey demesine gerek kalmadan her türlü ruh halini anlayan, ve hani bunu biliyor olmanın getirdiği doğal bir rahatlık, huzur, güven vardır ya annelerin yanında olunduğunda, anladım ki aynı duyguyu bir de çocuğu ile yaşıyormuş insan.
hakkını yemeyeyim eşim de beni benden iyi tanıyanlardandır, konuşmadan modumu anlayan sırdaşımdır, ancak çocukluğun, o muhteşem naifliğin verdiği sıcacık bu güzel duygu hayatta yanlız olmadığını ve bundan sonra da olmayacağını hissettiren bambaşka bir şeymiş, herkesin tatmasını dilediğim...
"üzgün" kelimesi böylelikle dağarcığımıza girdikten sonra bir de dün gece, akşam yatağını ıslattı, kaldırdım, hemen duşa soktum, uyku sersemi sanırım biraz haşin davrandım, derhal uykumu açıp beni bir sarstı:
"anne seni çok seviyorum, üzülme!"
kafam karıştı, bu sözleri benim söylemiş olmam gerekmiyor muydu? uzunca bir süre onu öpüp koklamaktan uyuyamamış olabilirim...
