Bir babanın bakış açısı

Yakın arkadaşlarımızdan birine aşağıdaki satırları yazarken Evren, ben de "cc"deydim, içimi ısıttı benim, hiç değiştirmeden sizinle paylaşıyorum bir babanın, üstelik çocuk sahibi olmak konusunda epey korkuları olan bir babanın duygularını. Annelerin biyolojik saati çalışıyor, tık tık ediyor saat vakti gelince evet ama peki ya babalar nasıl veriyorlar bu kararı, nasıl hazır olur / hazır olduğunu anlar bir baba çocuk sahibi olmak için? Bildiğim tek şey babaların daha mantıklı baktıkları duruma, diğer herşeyde olduğu gibi, artı eksi hesabı yapıyorlar, ama görünen o ki bu hesabı çocuk sahibi olduktan sonra yapmak en doğrusu :

"Bebekten önceki ruh halimi hatırlıyorum, şu fark dikkatimi çekiyor:
Hmm artısı - eksisi nedir?
Eksisi : Bebek yapmak, bakmak, çok zor. Hayatın değişecek, o olacak bu olacak.
Artısı : Çok seveceksin.
Nasıl bir denge bu.
Hiç akıl işi değil...

Diyordum.

Ama bu paradigma genel anlamıyla doğru olmasına rağmen öncesinde anlayamadığım şey artıya yazdığım "çok seveceksin"'in ağırlığıymış.
İnsan sevmeden bilemiyor, onun için artı taraf hafif görünüyor.
Hayatına çok seveceğin "bir şey" sokuyorsun ve bu evde mıncıklamanın çok ötesinde hayatının her alanında artı olarak dönüyor.
Aksilikler eskisi kadar büyük görünmüyor.
Sevginin verdiği bir genel mutluluk, kafanı boşaltabileceğin güzel bir imkan veriyor.

Yani bebek sahibi olup, önceden tahmin edilen ama tüm boyutları ile anlaşılamayan bu duyguları, hayata bakış açındaki değişiklikleri yaşamadan terazinin artı tarafını doğru tartma imkanı olmuyor gibi geliyor bana, en azından bana olan buydu.."