Çalışan Anne Sendromu-III

Pazar gecesi bulaşığa sardım. Normalde kafam ne kadar doluysa mutfak bir o a kadar ve gereksiz derecede pırıl pırıl oluyor. Mutfakla işim bittiyse dolapların içini düzenlemeye başlıyorum. Kazara topluysa her taraf illet oluyorum, içimde patlıyor çünkü o zaman kafamdaki tilkiler. :) Bu pazar da gecenin sonunu da tabi ki televizyon karşısında sızarak getirdim, yoksa beynimin "shot-down" edemeyeceği bir geceydi anladığınız gibi. Nasıl olsun, ertesi gün kızımı tüm gün!!!-sabah 8 akşam 6 arası-- annem olmayan 3. bir şahısla yanlız bırakacaktım. Akşam 6 olup da eve dondugumde ve kızım artık iyice yorulduğunda belki biraz sarılıp koklayıp banyosunu yaptırıp uykuya yatıracaktım. Günde 1 saatte dünyanın en sağlıklı ilişkisini kurmaya çabalayacaktım bebeğimle. Modern çalışan kadının süper kaliteli! anne-bebek ilişkisinde gelinen son nokta! ...

Derken uyandım, bemmmmmbeyaz bir sabaha. Ve ertesi sabah. Ve ertesi sabah. Allah'ın sopası yok. Kızım yanıbaşımdayken evden çalıştım, o bana bakıyordu ara ara ben ona, kucaklaşıp ayrılıyorduk sıkça... Her ihtiyacı olduğunda yanındayım.

Tabi en sonunda kar da eriyecekti, ve kaçınılmaz son gelecekti, ama olsun, o ilk gitmem gereken gün gitmedim ya, ohhhhh.. Kime oh çekiyorsam. Sisteme sanırım, düzene, modern kadınlığa.

Ve perşembe geldi. Ve evet eridi gerçekten de kar. Ve ben şuan işteyim. Gözüm saatte, 12 olsun da kızıma gideyim diye. Yarım günden tam güne geçtiğim bu formatta da öğlenleri soluğu kızımın yanında almaya kararlıyım, ara verip dönüp tıpış tıpış gelicem işe tekrar. Ne zamana kadar, bilmiyorum. Deniyorum. Her yolu, her şekli deniyorum. Sonunda girmediğim kılık kalmayana dek.

Acaba bugun hiç biter mi?