impossible is nothing

daha dün gibi hatırlıyorum. alya 18 aylıktı. bir okulun bahçesinde demir parmaklıklar arasında bir park gördü. o daracık aralıktan geçicem diye uğraştı. doğru dürüst konuşamıyordu da, ıhhhh diye bağırıp bir herkül edasıyla o parmaklıkları kırıp bükebileceğini düşünüyordu. çok şekerdi. gerçekten inanıyordu bunu yapabileceğine. çünkü parka kitlenmişti, onu kimse ve hiçbir şey durduramazdı, demir parmaklıklar bile.

ne zaman kendimden şüphe etsem, ya da yapabileceğime inanmadığımı farketsem bu sahne geliyor gözümün önüne ve hemen farkediyorum ki yeterince istemiyorum aslında. 

yeni yılın bu ilk kaydı o halde sürekli bahaneler üreten bünyelerden silkinip hiçbir engel tanımadan istediği şeyler için çaba sarfedeceklere gelsin, tam da yeni yılda, yeni başlangıçlara... 

bir fotoğrafı sevmek

sadece koşuyor olmanın mutluluğu.

ne yaparsınız bir fotoğrafı çok ama çok sevince?  anında sosyal ortamda paylaşmak "must" zaten de döner döner bakar mısınız? günde kaç kere, 10-15 kez? basıp duvarınıza da asabilirsiniz zaten de yemek masasının üzerine koyar mısınız mesela daha çok görmek için? anahtarlık, bardak, buzdolabı magneti de yapan vardır, artık çok kolay. peki başka?

genelde(hep) kameranın arkasında olduğum için doğru dürüst bir fotoğrafım yok alya ile, olanların da yarısında benim gözüm kapalı diğer yarısında alya'nın uykulu gözleri sağda solda ya da zaten hareket halindeyiz fotoğraflar flu. ama evren'in çektiği bu fotoğraf şuana kadar en sevdiğim oldu, ve her gün biraz daha fazla seviyorum, tabi gördüğünüz gibi yine hareket halindeyiz ama net, doğal ve mutluyuz!

Aslında fotoğraf bu mesafeden çekilmiş durumda:

Herkese mutlu günler...

Sanırsın Central Park

Göztepe Parkı. Muhteşem. Son zamanlarda herkesin ağzında. Haklı sebebleri varmış. Sanırsın Central Park. Göl bir tarafta, muazzam bir çocuk parkı diğer yanda, gerçeği ile aynı büyüklükteki gemi şeklindeki oyun alanıyla, çiçekleriyle, muntazam düzeniyle, müzik eşliğinde azalan çoğalan su gösterisi ve o suyun içinde kendini kaybeden coşkulu çocuklarıyla tek kelimeyle çok etkileyici bir park olmuş.

Gittiğimiz günden beri sayıklar olduk, alya gemi şeklindeki oyun alanında tırmandığı ipleri, ben de su şovundaki çocukların o coşkusunu.

Bu haftasonu ne yapsak diyorsanız daha fazla kaçırmayın derim.

Bir daha görüşmek üzere bambaşka bir dünya Göztepe Parkı...

İlk defa parkta

Hava bahardan kalmaydı cumartesi. Soluğu aldık dışarda, yine. Oturuyor Alya evet bir süredir ama parkta salıncak için daha erken-sanıyordum. Unutuyorum kızım 8 ayını doldurmak üzere 2 gün sonra. Hadi bir deneyelim dedim. Oturdu bizimki. Kapattım önünü. Önce bir heyecanlandı, sevinç çığlıkları... Sonra keşfe başladı her zamanki inceleyen bakışlarıyla, bir sağa bir sola sonra tekrar sağa. Ve tabi ki sonra da tadına bakma faslına geçti, önüne/eline geçen herşeye ama herşeye yaptığı gibi! Nasıl atladım ağzı değmesin diye oraya, kapaklanıyordum yere neredeyse :) Belki de bırakmak lazım alsın mikropları ne kadar erken o kadar iyi, yapamıyorsun işte kolay kolay. Epey bir sallandı ama sonra baktım salıncağın üzerine engel olarak koyduğum elime sarıyor, feci keskin! dişlerle, kalkmak zorunda kaldık. Sanırım en güzel dönemi bu, ne otururken ne kalkarken var bir itiraz, ne dersen nereye dersen geliyor/yapıyor, hayat anneye güzel böyle :)