yazdıkça silinir mi hafızadan?

ne yazacağıma nasıl anlatacağıma hala emin olamıyorum, hatta anlatıp anlatmamaya. üzerinden tam 4 gün geçti, biraz daha olayın dehşeti üzerimden geçer gibi olduğu bugün anca normale dönebildim, yazdıkça beynimden silinir diye ümid ederek yazıyorum:

hayatımda ilk defa dakikaları saydım tam 1 saat 20 dakika alya ameliyatta iken, çarşamba gecesi. alya elinde bardakla düştü. bardağın üzerine. paramparça olan bardak camları eline saplandı. sağ el, baş parmağın bitimine. çok derin yara açıldı. ben görmedim. babannemiz-bizdeydi şansa- alyayı kucaklamış, evren de hemen parmakları ile kapamış kanı durdurmak için ben yetişene kadar. evin durumu ve üzerimiz başımız itibarıyle "kill bill" den bir sahneden fırlamış gibiydik. tek duyduğum "hastaneye gidiyoruz çabuk" oldu. başka bir şey de duyamadım uzun bir süre, sadece görüntüler var alya'nın gözünün yaşına eşlik eden: acıbadem hastanesinin acilindeki acemi doktor, şansa el cerrahı olan kuzenim ile gaziosmanpaşa hastanesinde karşılaşma, alya'yı kucağımdan bırakmayışım, sadece memede uyuyan kızımın koridorda yankılanan meme haykırışları, bu gece meme alamayacağını anladığında uyumaktan vazgeçip hemşire ablalalarla balon oynaması, tombik ellerinden ve ayaklarından damarlarının bulunamaması, damarı bulamayan ablalara kızımın "bittiiiiiiiiii bittiiiiiii" diye yakarması,
son saniyeye kadar ameliyat olma durumunu sorgulama, kuzenimin rahat ve güvenli duruşu, bizi gece 10dan sabaha karşı 3e kadar yanlız bırakmayışı, alyamı sadece üzerinde bezi kalacak kadar soyup ameliyat kıyafetini giydirmeleri, başına bone takmaları, alyanın bir şeylerin ters gittiğini anlayan bakışları, ameliyat odasının kapısına kadar kucağımda indirmek kızımı, ona sıkıca sarılmak, her an herşeyi açıkladığım kızıma saniyeler sonra olacakları anlatamamak, daha da sıkı sarılmak, yüzüne bakamamak, kızımı kucağımdan koparmaları, kızımın "anneeee anneee" diye ağlaması kapalı kapılar ardında, kapının önünden ayrılmicam diye yalvarmak, kimsenin beni duymaması, kalbimin yerinden fırlayacak gibi olması, kabusta olduğunu duyumsamak, uyanmak istemek, uyanmaya çalışmak, uyanmaya çalışıp uyanamamak, kabusta asılı kalmak. akıllı tv'nin saçma sapan videoları ile oyalanmaya çalışmak, evrene sokulmak, hamileliğimde tanıştığım "huzursuz ayak" belası ile odayı arşınlamak, dakikaları saymak, kapının arkasından seslerin yaklaşması, ve alyama kavuşmak. alyayı baygın bir şekilde yatağa koymaları, 2 saat süreceğini beklediğmiz ameliyattan kızımı erken getirmeleri ile odaya yayılan pozitif hava, kızımın baygın yatması yine de ama ne olursa olsun kızımı yanı başımda görebilmek, 1 dakika sonra kuzenimin gelmesi odaya iyi haberler ile "sinirlerde ve tendonda bir hasar yok, bu sebeple sadece ilaç ile uyutulmuş olması alyanıni boğazında bir şey sokmadan, 2 haftada geçeceğini umduğumuz sadece adele yırtığı, el sarılı kalacak sadece 2 hafta" sonra uyku. derinn bir uyku. gün boyunca uyku, alyaya sarılarak uyku, cuma gününe kadar uyku.

ve cumadan beri. alya ne kazadan bahsediyor, ne elini soruyor, ne elini kullanıyor, ne de reddedip alçılı gibi sarılı kolunu çıkarmaya çalışıyor. aksine tırmanışlar, yerde yuvarlanmalar tam gaz devam. asli diyor ki "mahsun otursa daha mı iyi". değil, elbet değil, böyle olsun, hep tırmansın, hayatı boyunca tırmansın inşallah.

yanlız bizim anne-baba olarak psikolojik bir tedaviye ihtiyacımız var. panik olmuş durumdayız her an herşeyden. ne kadar ince bir çizgide yürüyoruz aslında ve hayat ne kadar süprizlerle dolu her saniye iyi/kötü. anı yaşamaktan ötesi var mı.