Büyükannem...

Insan ne zaman ölür?

Toprağın altına girdiğinde mi?

Yakınlarını tanıyamaz hale geldiğinde mi?

Yoksa yatalak olduğunda

Konuşamadığı, gülemediği, yiyemediğinde mi?

"Bana veriverin onu" demişti Afyon ağzıyla "kucağıma koyuverin"

Alya'yı ilk götürdüğümüzde O'na

Doğuma gelememişti

Artık evinden dışarı çıkamıyordu

Ama iyi günlerindeydi, yatak odasından salona yürüyüp o baş köşedeki koltuğuna oturabiliyordu

Öyle herkesi oturtmazdı orada

Onun köşesiydi orası

"Hadi geç oraya otur" dedi mi kendini önemli hissederdi insan...

Öylesine otoriter, baskın bir karakterdi

Cumhuriyet döneminin güçlü kadınlarından

"Hepiniz benimsiniz" derdi çocuklarını, torunlarını ve torunlarının torunlarını gördükçe

Kollarını açar, koltukaltına doğru işaret ederken

Odada başka birine konuşuyormuş gibi

Tekrarlardı üst üste

"Bunların hepsi benim"

Yüzümde bir tebessümle hatırlıyorum onu şimdi

Son zamanlarında artık iyice tanıyamazken beni

Kendi kızına anne, oğluna abi demeye başladığı günlerde

Dondurmacının karısı olmuştum ben.

Dokunmasın diye almıyorlardı dondurma

Evren elinde dondurmayla gelince çok sevinmişti büyükannem

Bu kim diye sorduklarında

Nazlı, Ratibe'nin kızı dediysek de tanıyamamıştı

Dondurması bitmek üzereydi

Evren atladı "benim karım"

Öyle kaldı adım ondan sonra

"dondurmacının karısı"

Zaten çoktan Cennetlikti büyükannem

Torununun torununu gören Cennetlik derler ya

Alya son torununun torunu oldu gördüğü

Şimdi artık gerçekten çekemeyeceğiz böyle bir fotoğraf

Hep anlatacağım seni ona

Toprağın bol olsun, huzur içinde yat Büyükannem