Öncelikler

Anne olunca önceliklerim nasıl da değişti her gün farkediyorum ama bugün, genel müdürle olan toplantıya Alya 15 dakika daha fazla emmek istedi diye geç kalmış olduğum bugün, tercihlerim su gibi yüzüstüne çıktı gören göze. Dahası Alya'yı ağlatıp gidebilirdim, yap(a)madım, evet sayın seyirciler hırslı bir iş kadınının anaç bir anneye dönüşümünü izlemektesiniz. İş etiği olarak da geç kalmaktan hiç hoşlanmam. İki arada bir derede kalma hali ve bebeğin anneyi yönetme hali sonucu, geç kalmakla kalmamak/Alya'yı ağlatmakla alatmamak arasındaki o ince çizgide bunun birebir bir toplantı olmayıp yokluğumun anlaşılmaması ihtimaline sıkıca sarılıp böyle bir karar verdim, durum o kadar vahim olmayabilir ama oladabilirdi, olacağı zamanlar da çıkabilir, o zaman ne halt edeceğim...
Bence en az 2 sene anne çalışmamalı. Bir arkadaşım müjdeli haber verir gibi söyledi,
"Annelik iznini 6 aya çıkıyormuş devlet"  O kadar sinirli bir şekilde
"Yetmez 6 ay, 2 sene olmalı" diyince ben birden şaşırdı sanırım,
"Tamam canım ne kızıyorsun, bence zaten kadınlar hiç çalışmamalı" dedi bir erkek bakış açısıyla.
Değil çözüm hiç çalışmamak, hiç üretmemek, ama ne. Bilmiyorum hala. Bulamadım hala bir formül. Bulan var mı?